ΓΕΛΑTE EINAI METAΔΟΤΙΚΟ: JUST FOR LAUGH

ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από την τύχη του, ακόμα κι αν είναι η καλύτερη. Και κανείς δεν είναι δυσαρεστημένος απ’ το μυαλό του, ακόμα κι αν είναι το χειρότερο.

Baltasar Gracian, 1601-1658, Ισπανός συγγραφέας

Η τραγωδία στη ζωή είναι ότι οι ωραίες γυναίκες είναι τόσο πολλές κι εμείς έχουμε τόσο λίγο χρόνο…

John Barrymore, 1882-1942, Αμερικανός ηθοποιός

Σε ένα ζευγάρι, ο ένας τουλάχιστον πρέπει να είναι πιστός. Κατά προτίμησιν, ο άλλος.

Marcel Achard, 1899-1974, Γάλλος συγγραφέας

Οι άντρες σκέφτονται τις γυναίκες. Οι γυναίκες σκέφτονται τι σκέφτονται οι άντρες γι’ αυτές.

Peter Ustinov, 1921-2004, Βρετανός ηθοποιός

Η γυναίκα θέλει πολλά από έναν άνδρα, ενώ ο άνδρας θέλει μόνο ένα, αλλά από πολλές γυναίκες.

Κονσταντίν Μελιχάν, Ρώσος χιουμορίστας

Μια ωραία γυναίκα είναι η κόλαση της ψυχής, το καθαρτήριο της τσέπης και ο παράδεισος των ματιών

Bernard Le Bovier Fontenelle, 1657-1757, Γάλλος συγγραφέας

Ελευθερία σημαίνει ότι μαθαίνεις να έχεις απαιτήσεις μόνο από τον εαυτό σου, όχι από τη ζωή ή τους άλλους.

ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ

Όταν όλα φαίνονται να είναι εναντίον σου, θυμήσου ότι το αεροπλάνο απογειώνεται κόντρα στον άνεμο.
Henry Ford,1863-1947,Αμερικανός βιομήχανος

Όταν δυο άνθρωποι μαλώνουν, φταίει εκείνος που είναι πιο έξυπνος.
Βόλφγκανγκ Γκαίτε,1749-1832,Γερμανός Ποιητής

Ότι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά!

(Ν. Καζαντζάκης)

"Πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε"
(Γκάντι)

ΕΚΘΕΣΗ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ (ΠΗΓΗ troktiko)

«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω... το δικό μου χωρο. Να εχω την οικογένειά μου γύρω απο μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά οταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της ...
προσοχης και να με ακούνε οι άλλοι χωρις διακοπες η ερωτήσεις. Θέλω να εχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση οταν δεν λειτουργεί...
Οταν είμαι τηλεόραση, θαχω την παρέα του πατέρα μου οταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοει. Θέλω τ' αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ωρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε - πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Α Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ωστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά.
Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

.H δασκάλα που το διάβασε (καθως βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τη συμβαίνει;»
Αυτή απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ενας μαθητής μου».

Ο σύζυγος είπε: «Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονεις είναι αυτοί!»

Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: «Αυτή η έκθεση είναι του γιού μας!..»

Ελληνική οικογένεια happy greek family (της Ελένης Ακρίτας )

Η Οικογένειά μου
είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι
ο αγαπημένος μου μπαμπάς,...
η αγαπημένη μου μαμά,
ο αγαπημένος μου αδελφός
και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά
και ο αγαπημένος μου παππούς.

Τον αγαπημένο
μου μπαμπά δεν τον βλέπω
ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά
και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά
γυρίζει στις 7.00 μ. μ., αλλά κάνει και πέντε
ώρες γύρω - γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει
να παρκάρει.

Κι όταν έρχεται
δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου
δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων
που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες
και τα παιδιά πηδάνε στην
αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει
ψηλά.

Εμάς λέει: «Άι σιχτίρι,
το κωλοκράτος μου μέσα!!» και βροντάει
τα κλειδιά στο συρτάρι.

Την αγαπημένη
μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης,
γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι
με το λεωφορείο.

Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει,
μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν
πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ.
Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες
των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη
ούτε με ψηλοτάκουνα.

Κι όταν λερώσουμε
το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη
που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας
λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα!!
Άντε βγάλτο, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την
τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα!!».

Τον αγαπημένο
μου αδελφό δεν τον βλέπω
ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο
και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο
και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και
μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά
ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει
και μετά χαίρεται.

Ο μπαμπάς μου, η
μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια
πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή
μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό
τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να
τσακωθούμε μεταξύ μας.

Ο μπαμπάς μαλώνει
τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά
και μετά μαλώνει εμένα που
δεν τα τρώω τα παντζάρια.

Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί
μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό»
λέει.

Και μετά η μαμά μου
μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια
του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και
μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε
κινητό.

Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και
ζητάει κινητό».

Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει
κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;».

Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει
τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι
κάνει το δικό μου το παιδί».

Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα
που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;»

Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση
κάνουμε».

Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο.
Μπορεί στο ισόγειο να μη σ' άκουσαν!».

Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι
τα παιδιά, αλλιώς θα σου ´λεγα τώρα!». Και
δεν του λέει.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα.

Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια
κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα
με τη γλώσσα του.

Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας
σαν άνθρωπος;»

Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος
τρώω».

Κι η μαμά μου του λέει: «Θα σε καλέσουνε
σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε».

Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να
σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό
το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ´ αυτί μου;;.

Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!».

Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω
γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους
εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω,
ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».

Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ
αλάτι, λύσσα το ´κανες».

Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας
χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι».

Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας
το πήρανε;».

Κι ο αδελφός μου
μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο».

Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με
λέει μαλακισμένο».

Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή
σου μαλακισμένο».

Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι!»

Κι η μαμά μου λέει: «Δεν θέλω να
ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα!».

Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει
ο μπαμπάς είναι καλά;».

Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε,
είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια
σου τα παιδιά».

Κι ο μπαμπάς μου
λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε
σ´αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».

Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ
δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν
σ´ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή».

Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή».

Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη;
Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου,
στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη».

Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι
μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα
σας είναι μια τρελή γυναίκα».

Κι η μαμά λέει: «Γι´ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα,
Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη
συνάδελφος, Μανώλη;».

Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε μεσάνυχτα,
διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε.
Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός
πια».

Κι η μαμά μου του λέει: «Έχε χάρη που είναι
τα παιδιά, αλλιώς σου ´λεγα εγώ».

Κι ο μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου ´λεγες
εσύ;».

Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι μου στον
ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό
θα σου ´λεγα εγώ».

Κι εγώ λέω: «Έγιν´ η βροχή χαλάζι, δεν με
νοιάζει, δεν με νοιάζει ει ει ει ει ».

Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!»
και σταματάω.

ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα
τα πιρούνια.

Κι ο αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα».

Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει να
πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια».

Κι η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας
σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».

Και καθόμαστε όλοι
εκεί που καθόμαστε.

Έλενα Ακρίτα
«Τα Νέα του Σαββατοκύριακου»

ENA KEIMENO TOY MANOY ANTΩΝΑΡΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ

Δεν με νιάζουν και μεταξύ μας δεν με σοκάρουν όλα αυτά που βλέπω στην τηλεόραση. Δεν πα’ η Τζούλια να ανακατεύει καθε δυο δευτερόλεπτα τα μαλλιά της (υποθέτω ότι δεν είναι επειδή έχει πιτυρίδα... όσοι κατάλαβαν... κατάλαβαν)... δεν πα’ οι μανάδες να βγάζουν στο ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ καλλιτεχνικό κλαρί τις κοριτσούδες τους από τα 13...

δεν πα’ να χωρίζουν (με ανακοίνωση) τα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια... δεν πα’ να’ναι στημένα τα τηλε-παιγνίδια... δεν πα’ να μαλλιοτραβιούνται τα απανταχού μελλοντικά top models…δεν πα’ ο Μουρατίδης να’χει παίξει την Λόλα… αν γουστάρει ας παίξει και την Μαντώ Μαυγένους…Ας κάνουν ο,τι γουστάρουν...
Προσωπικά περνά η ώρα μου... να μην σας πω ότι καρα-διασκεδάζω και από πάνω... απλώς μερικές φορές βαριέμαι, επειδή λόγω επαγγέλματος, ξέρω το τέλος από την αρχή της ιστορίας....
Ειλικρινά δεν μου καίγεται καρφί.
Για να μην σας πω πόσα καρφιά μου καίγονται για την πολιτική, τα spreads … τώρα που το λέω... μάλλον απο κεί βγαίνει το spread your legs, baby…
Ολα αυτά είναι σαν videogame… που παίζεται μπροστά μας... καλό είναι να είσαι παρατηρητής και όχι πρωταγωνιστής με το joy stick στο χέρι.... γιατί αν είσαι πρωταγωνιστής μπορεί να σου πιαστεί κανένα @ρχίδι σε κανένα «παράθυρο» και να τρέχεις καϊ-κάϊ-καϊ...
Το μόνο που με νιάζει είναι ότι ΟΛΑ αυτά δημιουργούν μια περιρέουσα ατμόσφαιρα... και οι ατμόσφαιρες σχεδόν πάντα μετατρέπονται σε πραγματικότητες.
Η γυναίκα μου η Ολίβια, είναι έγκυος στον μήνα της.
Η κοιλίτσα της είναι ολοφάνερη.
Κάθε τρις και λίγο παίρνει το μετρό και πηγαίνει είτε στον γιατρό της, είτε στον ΕΔΟΕΑΠ για εξετάσεις...
Κάθε φορά γυρνάει αναψοκοκκινισμένη.
-Κουράστηκες; την ρωτάω με αγωνία.
-Ε, όσο να’ναι… Ημουν όρθια στο μετρό... με σπρώξανε... με ζούληξαν... με τσαλάκωσαν....
Ολες τις φορές που’χει μπει στο μετρό...ούτε μία φορά... αλλά ΟΥΤΕ μία δεν σηκώθηκε ενας π…στης να της προσφέρει τη θέση του...
Μου κάνει τρομερή εντύπωση.
-Σε κοιτάνε και κάνουν οτι δεν σε βλέπουν ... μου λέει γελώντας.
Είχα την (λαθεμένη) αίσθηση ότι η παραχώρηση της θέσης σε μια γιαγιά, σε εναν ανήμπορο παππού, σε μια έγκυο με την κοιλια τούρλα είναι ενστικτώδης….
Πήγαινα σε ενα σχολείο που ήταν μαζεμένα όλα τα φυντάνια της εποχής... Κάναμε απίστευτα πράγματα... κάναμε καθηγητές να γυρνάνε κλαιγοντας σπίτια τους... τα θυμάμαι και γελάω... γελάω όμως... δεν ντρέπομαι... παιδιά είμασταν, ό,τι μας κατέβαινε στο κεφάλι κάναμε.
Θυμάμαι ότι έπαιρνα με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες μου το λεωφορείο Νο.90 πού έκανε τέρμα στη Βούλα... κατεβαίναμε στον Αλιμο... μέσα στο bus κάναμε αηδίες κι αηδίες... φωνάζαμε... πειράζαμε... ίσως και να ενοχλούσαμε... σπρωχνώμασταν ποιός θα πρωτοκάτσει... ήταν μεγάλη μαγκιά εσύ να κάθεσαι και οι κολλητοί σου να’ναι όρθιοι… ήταν κάτι σαν «εσωτερικό πρωτάθλημα»… όταν όμως έμπαινε κάποιος παππούς ή γιαγιά... έγκυος... ή άνθρωπος που δεν στεκόταν καλά στα πόδια του... πεταγόμασταν σαν ελατήρια... το πρωτάθλημα τσογλανάριας μετατρεπόταν σε πρωτάθλημα ευγένειας...
Σαν να μας είχαν βάλει ελατήρια στον κώλο...
Δεν γουστάρω να συγκρίνω εποχές. Με γερνάει αυτό... είναι ένεση συντηρητισμού... όμως ο παππούς ήταν παππούς και το 1970 και είναι παππούς 2010... το ίδιο και η γιαγιά... ή έγκυος... ο ανύμπορος...
Γιατί συνέβαινε τώρα και δεν συμβαίνει τώρα...
Γιατί;
Επειδή η Τζούλια ανακατευει τα μαλλιά της, επειδή οι μανάδες στέλνουν τα 14χρονα στα «καλλιτεχνικά κλαριά”, επειδή τα ευτυχισμένα ζευγάρια χωρίζουν με ανακοίνωση στα media, επειδή τα τηλε-παιγνίδια είναι στημένα, επειδή τα top models μαλλιοτραβιούνται δημοσίως, επειδή ο Μουρατίδης κρίνει το μέλλον των παιδιών, επειδή η πολιτική είναι αναξιόπιστη.
Επειδή όλοι μας λίγο πολύ έχουμε spread our legs.
Σε λίγες μέρες η Ολιβ δεν θαχει ανάγκη να της παραχωρούν τη θέση στο μετρό... θα’χει γεννήσει την Αθηνούλα... αναρωτιέμαι τί πρέπει να κάνουμε εμείς, ώστε το πιτσιρικάκι εξ απαλών ονύχων να αποκτήσει ελατήρια στο κωλαρίνι του... για να κάνει αυτο που κάναμε εγω και οι «αληταράδες» συμμαθητές μου στο λεωφορείο Νο.90.
Τωρα που το σκέφτομαι...να δώσεις τη θέση σου σε εναν παππού, δεν είναι ευγενικό... είναι τρυφερό...
Εχουμε χάσει κάτι;
Σιγουρα το λεωφορείο...

Μάνος Αντώναρος (ΠΗΓΗ ΤΡΩΚΤΙΚΟ)

ΑΡΚΑΣ

Ο Αρκάς είναι Έλληνας καλλιτέχνης που ασχολείται με την τέχνη των κόμικς. Ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '80 δημοσιεύοντας τη σειρά "Ο Κόκκορας" στο περιοδικό Βαβέλ και στη συνέχεια στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ και στο ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ.

Το έργο του αποτελείται κυρίως από σειρές με συγκεκριμένο θέμα - πρωταγωνιστές που δημοσιεύονται σε περιοδικά και εφημερίδες και συγκεντρώνονται στη συνέχεια σε άλμπουμ. Τα πιο γνωστά από τα έργα του είναι τα "Σόου Μπίζνες", "Ο Κόκκορας", "Ο Ισοβίτης", "Χαμηλές Πτήσεις", "Καστράτο" και "Η Ζωή Μετά". Ο "Ισοβίτης" έχει γίνει και σειρά με μαριονέτες για την τηλεόραση, ενώ δουλειές του έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά πολωνικά, ρουμανικά, σέρβικα και βουλγάρικα). Άλλα βιβλία του είναι: "Ξυπνάς Μέσα μου το Ζώο", "Φάε το Κερασάκι", "Μετά την Καταστροφή", "Αταίριαστοι Έρωτες", "ΠειραματόΖΩΑ", "Ο Παντελής και το Λιοντάρι", και "Ο Καλός Λύκος". Το 2007 κυκλοφόρησε ένα θεατρικό έργο, το "Εχθροί εξ Αίματος".

ΓΕΛΑTE EINAI METAΔΟΤΙΚΟ

search

JUST FOR LAUGH

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ