search

Σχολικος ερωτας! (ΑΝΕΚΔΟΤΟ)



- Μπαμπά, εσύ είχες ερωτευθεί ποτέ καμιά δασκάλα στο σχολείο;
- Τι μου θύμησες τώρα γιέ μου! Φυσικά!
- Και τι έγινε;
- Τίποτα..... Το έμαθε η μάνα σου και σου αλλάξαμε σχολείο...!!!

Homo Sarcophilus (ΑΠΟ ΤΟ BLOG sanejoker.blogspot)


Ο διάβολος της Τασμανίας (sarcophilus harrisii) είναι το μεγαλύτερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο –μετά την εξαφάνιση, το 1936, του μαρσιποφόρου τίγρη της Τασμανίας.

Δεν είναι μεγαλύτερος από ένα μικρό σκύλο, όμως έχει τα πιο δυνατά σαγόνια ανάμεσα στα ζώα της ξηράς. Σαν τις ύαινες μπορεί να σπάσει οποιοδήποτε κόκαλο. Και σαν τις ύαινες είναι σαπροφάγο.

Αν το δεις ήρεμο πιθανότατα θα πιστέψεις ότι είναι ένα γλυκό ζωάκι, το οποίο θα μπορούσες να έχεις και για κατοικίδιο.

Όμως ο διάβολος είναι γνωστός για την αγριότητα του –γι’ αυτό και ενέπνευσε του καρτουνίστες για να φτιάξουν τον Ταζ.

Στην Τασμανία όπου ζει (ένα νησί νότια της Αυστραλίας) δεν έχει εχθρούς, πέρα από τον άνθρωπο. Έτσι μπορούμε να παρατηρήσουμε πόσο άγριος είναι μόνο όταν μοιράζεται το φαΐ με τους «συμπολίτες» του.

Κάθε τους γεύμα μοιάζει με ταινία τρόμου.

Αυτή του η αγριότητα, καθώς και η δολοφονική του ανταγωνιστικότητα, ερμηνεύτηκε μόλις πρόσφατα.

Ο διάβολος της Τασμανίας είναι, όπως προείπαμε, μαρσιποφόρο. Αυτό σημαίνει ότι τα μικρά μεγαλώνουν και θηλάζουν μέσα στο μάρσιπο της μητέρας τους μέχρι να μεγαλώσουν αρκετά για να μπορούν να τραφούν μόνα τους.
Όλα ωραία και καλά ως εδώ. Και τα καγκουρό μεγαλώνουν μέσα σε μάρσιπο.
Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά.

Η θηλυκή διαβολίνα γεννάει 20-30 μικρά κάθε φορά. Όμως μέσα στο μάρσιπο υπάρχουν μόλις 4 θηλές!
Όπως καταλαβαίνετε η διαβολίνα δεν ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών της και τους καλούς τους τρόπους. Δεν πρόκειται να πει: «Γιωργάκη, εσύ έφαγες το φαγητό σου, άσε και τον αδελφό σου να φάει τώρα.»

Τα μικρά, τυφλά και πεινασμένα, πρέπει να ανταγωνιστούν με τα υπόλοιπα αδέλφια τους για μία από τις 4 θηλές. Όποιος δεν είναι αρκετά δυνατός ή δεν διεκδικεί το μερτικό του απ’ τη ζωή... Απλά πεθαίνει.

Το πιο μακάβριο είναι ότι τα μικρά μέσα στο μάρσιπο επωφελούνται από το θάνατο των αδελφών τους, για λίγες παραπάνω πρωτεΐνες.

Μέσα από το μάρσιπο θα βγουν 3 ή 4 μικρά. Τα πιο δυνατά, τα πιο άγρια, τα πιο αποφασισμένα. Αυτό, δαρβινικά, έχει τεράστια σημασία. Τα τέσσερα που θα επιβιώσουν θα είναι τα πιο ανταγωνιστικά. Οπότε και τα παιδιά τους θα κουβαλάνε τα γονίδια της ανταγωνιστικότητας.

Αν κάποιο γεννηθεί πιο ήρεμο, πιο «φιλειρηνικό», απλά δε θα προλάβει να βγει από το μάρσιπο, οπότε δε θα μεταδώσει τα γονίδια της «φιλειρηνικότητας» στα παιδιά του –και στο είδος του.


Ο διάβολος της Τασμανίας θα μπορούσε να είναι το σύμβολο του ανεξέλεγκτου νεοφιλελευθερισμού, αν οι νεοφιλελεύθεροι είχαν το γνώθι σαυτόν.

Στη σύγχρονη οικονομία θα επιβιώσει μόνο όποια επιχείρηση καταφέρει να «φάει» τους ανταγωνιστές της. Δεν υπάρχουν κανόνες δεοντολογίας.

«Οι νόμοι γράφονται από τους νικητές», παραφράζοντας τον Αδόλφο.

Οι μικροί και αδύναμοι θα καταπατηθούν, ενώ οι μεγάλοι θα τραφούν από το γάλα της Μεγάλης Μητέρας, του Κράτους.

Οι νεοφιλεύθεροι παρουσιάζουν τον κανιβαλισμό ως επίτευγμα: Επιβιώνουν οι πιο ικανοί.

Όμως όποιος μπορεί να δει βλέπει.
Βλέπει ότι ικανότητα σημαίνει διαπλοκή συμφερόντων. Σημαίνει δωροδοκία των ανωτέρων και απόλυτη αδιαφορία για όσους δεν κατέχουν θέσεις εξουσίας. Σημαίνει εκφοβισμός και εκμετάλλευση των μη-ικανών. Σημαίνει καταστρατήγηση κάθε δικαιώματος. Σημαίνει εξόντωση των πολλών (των 26) για να απολαμβάνουν οι λίγοι (οι 4).

Και κοινωνιολογικά το παράδειγμα του διαβόλου της Τασμανίας μπορεί να μας πει πολλά.
Παρατηρήστε πως λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα. Τα παιδιά δε μαθαίνουν να συνεργάζονται και να βοηθάνε τους πιο αδύναμους. Ο σκοπός του σχολείου δεν είναι η κοινωνικοποίηση (ότι και να λένε οι εκπαιδευτικοί, οι ψυχολόγοι και οι υπουργοί), αλλά ο ατομικισμός.

Δεν προωθείται η συνεργασία και η αλληλεγγύη, αλλά ο ανταγωνισμός. Δεν κρίνονται ως τάξη, ως ομάδα, αλλά ως άτομα.
Αντί να αναπτύσσουν τις ιδιαίτερες ικανότητες τους μέσα από μια συνολική προσπάθεια και να επαινούνται για αυτό, διδάσκονται πως να πρωτεύουν –προσωπικά.

Ο καλός μαθητής οφείλει να κρύψει το γραπτό του για να μην αντιγράψει ο αδύναμος, αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε από την πρώτη τάξη του σχολείου.
Αντί να μαθαίνουν να μοιράζονται, μαθαίνουν να επικρατούν, πάση θυσία –προσωπική και συλλογική.

Έτσι, όταν βγαίνουν από το μάρσιπο, δώδεκα χρόνια μετά, είναι έτοιμοι να κανιβαλίσουν. Γιατί ξέρουν ότι το μόνο που έχει σημασία είναι να είσαι νικητής. Χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς και δευτερογνωμίες.
Οι νικητές επιβιώνουν, οι χαμένοι τρώγονται.

Σαν ανθρώπινοι διάβολοι της Τασμανίας δείχνουν τα δόντια τους και τις προθέσεις τους πάνω από τα πτώματα.
Σαπροφάγοι και ανένδοτοι θα κληροδοτήσουν στα παιδιά τους τα γονίδια της επιθετικότητας. Για να επιβιώσουν και εκείνα –κανιβαλίζοντας με τη σειρά τους.

Ίσως κάποιος που έχει μπερδέψει το δαρβινισμό με τον εθνικοσοσιαλισμό να πιστεύει ότι αυτή είναι η φυσική τάξη: Επιβιώνει ο δυνατότερος.
Όμως αυτή είναι μια γενίκευση που δεν αντικατοπτρίζει το σύνολο της συμπεριφοράς των ειδών.

Για παράδειγμα, στα κοινωνικά έντομα (μυρμήγκια, μέλισσες κλπ) δεν έχει σημασία το άτομο, αλλά η συνεργασία ανάμεσα στα μέλη της ομάδας.

Θα πείτε ότι ο άνθρωπος δεν είναι έντομο. Ας δούμε τότε τον πλησιέστερο, γονιδιακά, συγγενή μας, τον χιμπαντζή-μπονόμπο.

Στις μητρογραμμικές κοινωνίες των μπονόμπο δεν υφίσταται «εγκληματική» συμπεριφορά. Όποια διαφορά ή διένεξη δημιουργηθεί λύνεται με την ασφαλή –και απολαυστική- μέθοδο του έρωτα.
Δε λέμε γενετήσια λειτουργία, γιατί η ποικιλία στις σεξουαλικές τους πρακτικές θα σοκάριζε πολλούς ανθρώπους.
( δείτε παλιότερο κείμενο:   Ο υπερσεξουαλικός πίθηκος)

Γενικά τα πρωτεύοντα δεν είναι βίαια (με εξαίρεση τους χιμπαντζήδες-τρωγλοδύτες). Και δεν είναι καθόλου παράξενο που η «εγκληματικότητα» ανάμεσα σε άτομα του ίδιου είδους και φυλής, αυξάνεται όταν μειώνονται οι τροφικοί πόροι.

Αυτό μπορούμε να το παρατηρήσουμε και στους ανθρώπους, έχοντας ως παράδειγμα τους Έλληνες.
Μέχρι το 2009 η Ελλάδα ήταν στις τελευταίες θέσεις αυτοχειρίας (αυτή είναι μία από τις πιο βίαιες συμπεριφορές, αφού ο αυτόχειρας φτάνει στο σημείο να σκοτώσει τον εαυτό του) και ο ρατσισμός ήταν ήπιος (το οποίο σημαίνει: Εκμεταλλεύομαι τον μετανάστη, αλλά δεν τον σκοτώνω).

Μόλις φάνηκε ότι τελειώνουν τα αποθέματα τροφής (αφού κανείς δεν είχε φροντίσει να υπάρχουν τέτοια) ο κανιβαλισμός έγινε μέρος της ζωής μας.
Και μέρα με τη μέρα, όσο η ανέχεια αυξάνεται, ο Έλληνας γίνεται η πιο έξοχη απόδειξη του αφορισμού του Χομπς: «Homo homini lupus».

Αυτή η λυκανθρωπία δεν είναι ελληνικό ιδίωμα. Με τον ίδιο τρόπο θα αντιδράσουν και οι Ελβετοί ή οι Νορβηγοί, αν ξαφνικά βρεθούν δίχως τα απαραίτητα για το προς το ζην.

Η εγκληματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερη στα οικονομικά γκέτο, παρά στα πλούσια προάστια. Πιστεύετε ότι αυτό οφείλεται στη «φύση του ανθρώπου»;

Η πείνα και η αδικία είναι οι ύψιστες μορφές βίας. Και όπως είπαμε σε προηγούμενο κείμενο: «Η βία γεννάει τη βία».

Ήταν ο Μιλ που είχε πει ότι μόνο μέσα από μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί να γεννηθεί ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Οι οικονομικοκοινωνικές συνθήκες οδηγούν τον άνθρωπο στο έγκλημα, αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να το μαθαίνουμε από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού –αντί να μαθαίνουμε πως να πρωτεύουμε.

Αν πάρεις ένα σκύλο και τον μεγαλώσεις δεμένο, ενώ του ρίχνεις και λίγο ξύλο για να αγριέψει, τότε σίγουρα θα αποκτήσεις έναν πολύ καλό φύλακα. Αλλά καλύτερα να προσέχεις όταν τον πλησιάζεις, γιατί κάποια μέρα θα δαγκώσει κι εσένα.

Ο άνθρωπος που μεγαλώνει ανελεύθερος, αλυσοδεμένος και πεινασμένος, κάποια στιγμή θα δαγκώσει: Το αφεντικό του, έναν ξένο, τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος που μεγαλώνει σε μια ελεύθερη κοινωνία θα γίνει ελεύθερος. Θα μάθει να σκέφτεται, να σέβεται, να συνεργάζεται, να υποστηρίζει, να υπερασπίζεται.

Και φυσικά εκεί έρχεται η απαραίτητη αντίρρηση: Η κότα δεν έκανε το αυγό ή το αυγό δεν έκανε την κότα;

Την ελεύθερη κοινωνία θα την σχηματίσουν ελεύθεροι άνθρωποι. Και πως μπορεί να δημιουργηθεί μια τέτοια κοινωνία –η οποία θα γαλουχήσει τους ανθρώπους με ελευθερία- όταν δεν υπάρχει ελευθερία;

Σπαζοκεφαλιά για δυνατούς λύτες...

Και θα ήμουν ψεύτης αν ισχυριζόμουν ότι έχω κάποια απάντηση.
«Κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν. Για το αδύνατο θα πρέπει να περιμένετε λιγάκι ακόμα», είπε κάποιος, κάποτε.

Μέχρι να συμβεί αυτό το «αδύνατο» θα πρέπει να αλλάξουμε όνομα για το είδος μας και από homo sapiens (αφού η σοφία στον άνθρωπο είναι πιο σπάνια από τις πορείες αλληλεγγύης στους διαβόλους της Τασμανίας) να ονομαστούμεhomo sarcophilus.

Αυτή θα ήταν μια καλή αρχή για να προσεγγίσουμε το αδύνατο: Να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ποιοι είμαστε... Και γιατί είμαστε έτσι.

Αυτή ίσως είναι η καλύτερη αρχή: Να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε... Ελεύθερα.

Γιατί «επανάσταση είναι οι σκέψεις που έγιναν πράξεις.»